Nieuws

Hieronder zie je een selectie van de nieuwsberichten die wij verzameld hebben. Lezers van onze nieuwsbrief ontvangen ons extra uitgebreide nieuwsoverzicht, waarbij ook berichten die niet op deze website staan vermeld. Abonneer je op onze nieuwsbrief!

Een selectie van oudere berichten vind je in ons nieuwsarchief (jan - aug 2014). We hebben een aparte pagina voor Vermeldingen van AutiPassend Onderwijs Utrecht in de media.
Abonneren op berichten

Steeds meer geld naar middelbare scholen, maar het komt niet in de klas terecht

Geplaatst 10 mei 2017 12:28 door AutiPassend Onderwijs Utrecht   [ 3 jun. 2017 04:11 bijgewerkt ]

In mei 2017 werd een onderzoek gepubliceerd waaruit blijkt dat de afgelopen 20 jaar weliswaar steeds meer geld naar middelbare scholen is gegaan, maar dat niet heeft geleid tot kleinere klassen of beter betaalde docenten. Integendeel: de klassen werden groter en de salarissen lager. In dezelfde maand constateert de Algemene Rekenkamer dat onduidelijk is waar het geld voor Passend Onderwijs aan besteed wordt.

Scholen krijgen per leerling een vast bedrag, de basisbekostiging, voor het verzorgen van het reguliere onderwijs. Het geld voor alle leerlingen samen zit in de lump sum. Dat heet zo omdat de schoolbesturen grotendeels zelf mogen beslissen hoe ze dit grote geldbedrag besteden. Daarnaast krijgen samenwerkingsverbanden voor passend onderwijs extra geld om naar eigen inzichten te verdelen over scholen, de ondersteuningsbekostiging (zie Bedrag per leerling voor passend onderwijs).

Hogere basisbekostiging, maar grotere klassen en lagere salarissen

Wat het resultaat is van de basisbekostiging via de lump sum kun je lezen in het Correspondent-artikel Resultaat van twintig jaar miljarden extra naar onderwijs: minder docenten, grotere klassen, lager salaris van Frans van Haandel en Hans Duijvestijn. Als er de komende jaren weer extra geïnvesteerd wordt in het onderwijs, met de bedoeling om kleinere klassen, minder lesuren per docent en betere salarissen voor docenten te realiseren, dan is maar de vraag of dat zal lukken als de financiering via de lumpsum blijft lopen.

Marilse Eerkens beschrijft in het tegelijkertijd verschenen Correspondent-artikel Scholen mogen zelf hun geld uitgeven. Nu weten we dat leraren en leerlingen daar de dupe van zijn hoe docenten en ouders zelfs met uitgebreide wettelijke medezeggenschapsbevoegdheden toch maar weinig invloed hebben in de praktijk.

Beide artikelen zijn zeer de moeite waard om te lezen, als je wil begrijpen hoe het kan dat er wel geld is maar het niet in de klas terechtkomt.

Onduidelijk waar geld voor Passend Onderwijs aan besteed wordt

Naast de lumpsum voor het reguliere onderwijs, heeft het ministerie in 2016 een bedrag van 2,4 miljard aan ondersteuningsbekostiging besteed. In mei 2017 constateerde de Algemene Rekenkamer dat onduidelijk is waar het geld voor Passend Onderwijs aan besteed is. 

"De gezamenlijke opdracht van schoolbesturen als deelnemers aan het samenwerkingsverband is, om te zorgen voor extra ondersteuning van leerlingen die dat nodig hebben. Door de zwak ontwikkelde interne checks and balances kan die gezamenlijke opdracht ondersneeuwen onder de belangen van individuele schoolbesturen in het samenwerkingsverband."

"Het intern toezicht in de meeste samenwerkingsverbanden is niet onafhankelijk: zowel in het bestuur als in het interne toezicht zijn vooral 
schoolbesturen vertegenwoordigd. Ook is het de vraag of de ondersteuningsplanraden – de medezeggenschap binnen samenwerkingsverbanden – voldoende tegenwicht kunnen bieden."

De Algemene Rekenkamer doet de volgende aanbevelingen aan het Ministerie van OCW:
  1. De samenwerkingsverbanden zouden inzichtelijk moeten maken waar het geld aan is besteed en tot welke resultaten voor de leerlingen dit heeft geleid. Deze informatie moet voor alle partijen (leerlingen, ouders, leraren, schoolbesturen) openbaar zijn.
  2. De jaarverslagen en verantwoordingsstukken van de samenwerkingsverbanden zouden informatiever, eenduidiger en dus vergelijkbaarder moeten worden.

Reactie van minister en staatssecretaris

In de Kamerbrief over niettraceerbare gelden in het onderwijs (30 mei 2017) reageert staatssecretaris Sander Dekker op het onderzoek van Van Haandel en Duijvestijn. Hij geeft aan dat het onderzoek een eenzijdig beeld geeft, maar dat de verantwoording van de lumpsumgelden wel beter kan:

"Het is niet zuiver om achteraf nieuwe doelen te plakken op oude intensiveringen en op basis hiervan de (financiële) keuzes van de sector te beoordelen. Op basis van beschikbare informatie kan ik wel degelijk bepaalde conclusies over ontwikkelingen trekken, al blijft het lastig om elke euro die in het onderwijs wordt uitgegeven specifiek te volgen. Dit laat onverlet dat maatregelen nodig zijn, en ook worden getroffen, om de verantwoording binnen de huidige lumpsumsystematiek verder te versterken."

Verder geeft de staatssecretaris aan dat het aantal leraren weliswaar is gedaald, maar dat er meer onderwijsondersteunend personeel bij is gekomen:

"Tegelijkertijd erken ik ook dat het aandeel leraren is gedaald, maar dat het aandeel onderwijsondersteuners is gestegen. De inzet van onderwijsondersteuners ligt onder andere in bewuste, onderwijskundige keuzes voor het onderwijs. Dit verlaagt de werkdruk en draagt bij aan de kwaliteit. Dit betekent ook dat de door de onderzoekers gehanteerde leerling-leraar ratio om meer nuancering vraagt: deze geeft onvoldoende zicht op de werkelijke groepsgrootte in het vo."

Minister Bussemaker schrijft in de Bestuurlijke Reactie OCW op 'Resultaten Verantwoordingsonderzoek 2016' dat ze het eens is met de conclusie dat meer transparantie nodig is en dat er al maatregelen in voorbereiding zijn die daaraan tegemoetkomen.

"Net als u zijn de staatssecretaris en ik van mening dat de transparantie en verantwoording over de inzet van de middelen voor passend onderwijs en de resultaten die worden behaald beter kunnen en moeten. In de tiende voortgangsrapportage is daarom al een aantal acties aangekondigd."

De minister geeft aan dat het lastig blijkt om
eenduidige definiëring te vinden van de gewenste 
informatie en hoe je daaraan resultaten kunt koppelen. Daardoor zullen resultaten niet eerder dan in de loop van 2018 zichtbaar zijn (als de schoolbesturen de jaarverslagen over 2017 publiceren).


"U schrijft in het rapport terecht dat de verantwoordingsinformatie van samenwerkingsverbanden openbaar moet zijn voor alle partijen, ter bevordering van de checks and balances. Daar ben ik het mee eens. 
    • Op dit moment is er wetgeving in voorbereiding die alle schoolbesturen en samenwerkingsverbanden in het primair en voortgezet onderwijs verplicht om het jaarverslag openbaar te maken. 
    • Daarnaast heeft de Inspectie van het Onderwijs de inzet van de middelen voor extra ondersteuning onderdeel gemaakt van het financieel toezicht op zowel samenwerkingsverbanden als schoolbesturen.
    • Verder wordt dit jaar de ontwikkeling van het dashboard passend onderwijs afgerond. Hierin kunnen samenwerkingsverbanden en besturen zien hoe het samenwerkingsverband zich ontwikkelt, mede in vergelijking tot andere samenwerkingsverbanden in het land."
Ze eindigt met: 

"Met dank voor het ontvangen conceptrapport waarin waardevolle inzichten zijn opgenomen, ben ik voornemens de geconstateerde onvolkomenheden op te lossen."


Gerelateerde berichten


Onderwijsinspecteur roept leraren en schooldirecteuren op om grenzen te verkennen

Geplaatst 9 mei 2017 23:57 door AutiPassend Onderwijs Utrecht   [ 10 mei 2017 00:14 bijgewerkt ]

Onderwijsinspecteur blogt: "Docenten, managers of directeuren vragen of ‘het van de inspectie mag’. [...] Hierbij roep ik dan ook alle docenten en managers op: toon lef! En verken samen met mij de grenzen van wat mag en wat niet. Wedden dat de student er beter van wordt!" 

Zie de blog van Gerard Zandbergen: Leraar, zoek de moeilijkheden op!

Hij wordt er heel erg blij van als een manager of docent goed nadenkt over het belang van de student, ook als dat verder gaat dan de regels.

Super dat de inspectie lef toont en risico durft te nemen!


Gerelateerde berichten:

Handreiking om handelingsverlegenheid bij thuiszitters te doorbreken, blog van Erik Gerritsen op site van Binnenlands Bestuur


Longread van Suzanne Boomsma: Mijn Odyssee door het onderwijs

Geplaatst 13 apr. 2017 14:19 door AutiPassend Onderwijs Utrecht   [ 13 apr. 2017 14:58 bijgewerkt ]

Het persoonlijke verhaal van een moeder van een autistische zoon
 
In deze longread vertelt Suzanne Boomsma, moeder van een begaafde autistische zoon en mede-oprichter van AutiPassend Onderwijs Utrecht, op openhartige wijze haar ontluisterende verhaal (in 8 episodes) over haar gang langs ontelbare scholen. Na elke episode vertelt zij wat zij ervan heeft geleerd.

Herinneringen aan mijn eigen schooltijd

"Toen ik vijftien jaar geleden mijn enige zoon kreeg, had ik nooit kunnen voorspellen dat ik mij in verband met hem zo intensief zou gaan bezighouden met het Nederlandse onderwijs. Zelf zat ik in de jaren zestig en zeventig op christelijke scholen, en vanuit die ervaring keek ik naar het onderwijs van mijn zoon.

Mijn eigen basisschool, het Christelijk Instituut Brandsma, kende strenge, haast militaire tucht, maar ook rechtvaardigheid. Toen mijn eerste, onervaren, juf mij elke dag vastbond omdat ik zo beweeglijk was, en mijn ouders daar achterkwamen, werd ze onmiddellijk ontslagen. Hierdoor bleef mijn vertrouwen in juffen en meesters in takt.

Na de basisschool ging ik, net als mijn broer en zussen, zonder loting naar de enige christelijke middelbare school in ons dorp, waar mijn vader in het schoolbestuur zat. Toen ik langdurig ernstig ziek werd, kwamen de docenten één voor één bij ons thuis om mij het schoolwerk uit te leggen en om toetsen af te nemen. En toen ik later meedeed aan de kerkmusical en andere muziekuitvoeringen, was het geen probleem om hier vrij voor te krijgen, want "We zijn op deze aarde om onze talenten te gebruiken".

School was een deel van mijn leven en bewoog met mij mee als mijn leven een andere wending nam. School was ook de plek van gezaghebbende leraren, die met de klas spraken over politiek en toekomstverwachtingen. De gesprekken op school zetten zich voort aan de keukentafel thuis, op zondag na de kerk en op maandag weer in de klas. Het was een overzichtelijke wereld waarin de leraar en de schooldirecteur autoriteiten waren, en waarin goed voor mij werd gezorgd zodat ik met zelfvertrouwen mijn gymnasiumdiploma kon halen."

Content

  1. 1 Herinneringen aan mijn eigen schooltijd
  2. 2 Mijn zoon gaat naar school en krijgt een wond in zijn hart
  3. 3 Expertise in huis halen of het kind uitsluiten? 
  4. 4 Toch een diagnose
  5. 5 Gerommel met uitschrijvingen en leerbaarheid
  6. 6 Tussen regulier en speciaal onderwijs
  7. 7 Meningsverschillen tussen het onderwijs en de Jeugd-GGZ 
  8. 8 Wat is maatwerk eigenlijk?

Mijn les:
Als ouder heb je een beeld van je eigen schooltijd in je hoofd en dat neem je mee naar de school van je eigen kind. Hierdoor kan je cruciale signalen missen of te naïef of juist te kritisch reageren. Expliciteren van beelden en verwachtingen helpt in het onderlinge contact tussen school en ouder.


Mijn zoon gaat naar school en krijgt een wond in zijn hart

"Met mijn zoon liep het 42 jaar later heel anders. Hij ging naar de openbare school in de buurt omdat zijn buurvriendjes er ook allemaal naar toe gingen. Toen mijn zoon pas drie maanden was moest ik hem al aanmelden, vanwege de populariteit van deze school in een opkomende stadswijk. Mijn zoon had direct een boezemvriend, maar dat veranderde in groep 3: zijn klas was erg groot en divers geworden (33 leerlingen), wat bijna niet te doen was voor de twee parttime werkende juffen die voor de klas stonden. Bij de ene juf ging het goed, maar bij de andere was het chaos. Alle ouders klaagden hierover, maar de toenmalige directeur kon er niet veel aan veranderen. Toen viel de ene na de andere juf uit; of omdat ze zwanger was, of door burn out. Uiteindelijk kreeg deze klas vanaf groep 6 ervaren meesters die fulltime voor de klas stonden. Ook werd er een nieuwe schooldirecteur benoemd. En toen kwam er weer rust.

Maar die mooie tijd heeft mijn zoon helaas niet meer mee kunnen maken. Want in groep 3 kwamen de eerste fricties tussen mijn zoon en zijn vriendjes vanwege een zeer dominante jongen die sociaal veel handiger was. Hij gaf instructies die mijn zoon vervolgens opvolgde, met als gevolg dat hij werd gepest.

Ook verveelde mijn zoon zich op school, waardoor hij lastiger werd in de klas. Voor 'zijn rust' besloten de juffen hem achter een scherm te zetten. Mijn zoon werd er alleen maar onrustiger van; hij stond nu naast het scherm om te kunnen zien wat er allemaal in de klas gebeurde. Deze 'aanpassing' werkte dus niet, maar vormde wel het begin van zijn uitsluiting in de klas."

Mijn les:
Lastig gedrag bij een kind heeft altijd te maken met de interactie met de omgeving. We zijn geneigd de oorzaak uitsluitend bij het kind te zoeken, en bijvoorbeeld niet bij de leerkracht die moeite met een kind kan hebben of niet begrijpt wat het nodig heeft. Opvallend is dat uit veel verhalen van ouders blijkt dat de ene leerkracht wel een klik heeft met hun kind en de andere niet. Leerkrachten zijn dan niet geneigd om bij elkaar te rade te gaan: hoe ga jij om met dit kind? Kan ik daarvan leren? Dit zou je van professionals wel mogen verwachten.


Expertise in huis halen of het kind uitsluiten? 

"De school besloot een uitgebreide test bij mijn zoon af te nemen, inclusief observaties in de klas door de schoolbegeleidingsdienst De hoge rekening voor deze test moesten wij ouders zelf betalen. De orthopedagoog maakte een gedegen rapport met achterin één A4-tje [klik hier om dit A4-tje te bekijken] met instructies voor leerkrachten over hoe ze het beste om kunnen gaan met mijn zoon. Het belangrijkste was dat hij wist wat hij moest doen (duidelijke instructie), dat hij mocht meedenken over oplossingen van problemen en dat hij pluswerk kreeg vanwege zijn hoge IQ.
Ook moest mijn zoon van de orthopedagoog gewoon weer in de klas zitten, dus zonder scherm, en moesten de onrust en het pesten in zijn klas worden aangepakt. Autisme had hij zeker niet. Ook de door mij geconsulteerde jeugdarts en kinderpsycholoog bevestigden dit. "Nee, zeker geen autisme want hij kijkt je aan en hij heeft humor."
Ik regelde met school dat mijn zoon één dag in de week naar de plusklas op een andere school kon, met een juf die om wist te gaan met leerlingen zoals mijn zoon. Het klikte goed. Hij genoot ervan om met zijn eigen projecten bezig te zijn zoals de forten op Malta of de zwaarden van de Samurai.
Helaas werden de aanbevelingen van de schoolbegeleidingsdienst niet uitgevoerd, op het weghalen  van het scherm na. Ook de juf in groep 5 had haar eigen beleid en las geen rapporten. De intern begeleider was het daar helemaal niet mee eens, maar de schoolleider liet het gaan. Het pesten ging door en de uitsluiting werd ernstiger dan ooit doordat andere ouders zich ermee gingen bemoeien en mijn zoon ook buiten school niet meer met 'zijn vriendjes' mocht spelen. Mijn zoon werd de zondebok, ook bij de juf die hem, zo bleek later, psychisch mishandelde door hem voortdurend te kleineren in de klas, tegen hem te schreeuwen of hardhandig op de gang te zetten.

Dit gedrag van de juf en de conflicten tussen mijn zoon en zijn klasgenoten moesten worden aangepakt, maar in plaats daarvan verklaarde de schoolleider de school 'handelingsverlegen'. Nadat mijn zoons vaste juf vertrok in verband met zwangerschap, bleken ook de invaljuffen niet in staat het pesten tot staan te brengen.
Mijn zoon - die altijd een actieve, vrolijke en leergierige jongen was die in de zomer nog met een vriendje mee op vakantie naar Frankrijk was gegaan - werd angstig, kreeg allerlei stressverschijnselen, wilde niet meer naar voetbal, sloot zichzelf op en wilde na het zoveelste pestincident uiteindelijk helemaal niet meer naar school. Hij had een wond in zijn hart en wilde dood … want alles was zijn schuld. Zijn vader en ik waren voortdurend voor hem opgekomen op school , maar onze gesprekken liepen op niets uit. Er bleek teveel onwil (onmacht?) bij de juffen, de schoolleider en de ouders van zijn vriendjes. Wij waren de wanhoop nabij. Ik moest stoppen met mijn werk en met mijn eigen bedrijf. Mijn zoon had me nodig. Gelukkig hadden we een financiële buffer - die is in de loop der jaren wel geslonken."
 
Mijn les:
Het onderwijs zou zich veel bewuster moeten zijn van de morele gevolgen van het eigen handelen, zoals zichtbare voor- of afkeuren voor bepaalde kinderen. Bijna alle kinderen willen naar school omdat ze erbij willen horen, zij willen zeker niet gepest of buitengesloten worden. Dat geldt ook voor hun ouders. Negatieve oordelen over hun kind, maken ouders (ook als opvoeder) kwetsbaar en onzeker.
Als je nooit van een leerkracht hoort, dat je kind de moeite waard is, wordt het ouderschap zwaar. 


Toch een diagnose

"Intussen was ik naar de Jeugd-GGZ gegaan en daar kreeg mijn zoon toch de diagnose autisme, met de kanttekening dat hij was gefnuikt door de voortdurende 'machteloze ellende' op school. En dat traumabehandeling op zijn plaats was. We zochten in overleg met school naar een alternatief, en door de goede ervaringen met de plusklas werd dat een basisschool die zou starten met Leonardoklassen. Ik had hem het liefst naar een gewone 'warme' basisschool in de buurt gestuurd, maar ik kon er geen vinden die hem wilde hebben.
 
Na de zomer ging mijn zoon vol goede moed naar deze nieuwe school, maar daar kreeg hij als jongste in de net gestarte Leonardoklas (met andere getraumatiseerde kinderen) weer te maken met pesten, met chaos en nu ook met het lawaai van kleuters op het schoolplein. En met elke maand een andere juf, die nog moest wennen aan deze complexe klas en dit nieuwe concept. Het autisme van mijn zoon vond men geen probleem ("Dat doen we er wel bij") maar ook hier werden de instructies van zijn A4-tje niet uitgevoerd. Want zelfredzaamheid en 'kanjeropdrachten' behoren tot het didactisch concept van de Leonardoklas, maar waren juist niet wat mijn getraumatiseerde zoon op dat moment nodig had.
Opnieuw durfde mijn zoon niet naar school. We gingen hem elke dag naar school brengen en een keer was hij zo bang dat hij op het schoolplein in zijn broek plaste. Er kwam psychologische hulp op school, hielp niet. Zijn vader kwam op school, hielp niet. Zijn weerstand werd steeds erger."

Mijn les:
Een GGZ-diagnose zegt nog niets over wat een kind op school aan ondersteuning nodig heeft. Kinderen met precies dezelfde diagnose kunnen totaal verschillende ondersteuningsbehoeften hebben. Deze behoeften staan niet in de leerboeken, maar worden samen met het kind ontdekt. Daarbij zijn de ervaringen en adviezen van de ouders (of de kinderopvang) ontzettend behulpzaam. Het gaat vaker om simpele aanpassingen in de schoolorganisatie (zoals het bieden van overzicht en veiligheid), dan om 'zware zorg' voor het kind. In de praktijk kan een diagnose misleidend zijn en de aanpak onnodig complex maken.
De opvattingen in het onderwijs over gemiddelden, afwijkingen en correcties doen ook geen recht aan hoe verschillend kinderen zich eigenlijk ontwikkelen.

Gerommel met uitschrijvingen en leerbaarheid

"De school met Leonardoklassen gaf aan handelingsverlegen te zijn, maar mijn zoon kwam niet in aanmerking voor een rugzak. Wat nu? Mijn zoon kon niet meer naar school en werd een thuiszitter zonder onderwijs. Ik nam een onderwijsconsulent in de arm en die zorgde voor een razendsnelle 'REC-indicatie' en een plek in het speciaal onderwijs (de autischool). Alleen kon mijn zoon daar pas in het nieuwe schooljaar beginnen - hij moest negen maanden wachten. Met een rugzak naar een reguliere school gaan was nu uitgesloten, mijn zoon was te complex geworden. Het werd dus thuisonderwijs voor groep 6. De leerplichtambtenaar adviseerde mij om wat boekjes te kopen bij het Centraal Boekhuis en een student te regelen.
Mijn zoon bleek een absoluut verzuimer te zijn, hij was direct uitgeschreven. Zonder dat ik het wist, maar wel met medewerking van de leerplichtambtenaar, zodat zijn plaats in de dure Leonardoklas direct kon worden opgevuld. En ik werd gebeld door een jeugdarts die checkte of mijn zoon nog leerbaar was. Deze jeugdarts kende mijn zoon niet, maar al na vijf minuten zei ze dat het dossier aangaf dat hij niet leerbaar was. Dat was gunstig voor ons, zei ze, want dan konden we een PGB aanvragen bij de gemeente om hem thuisonderwijs te geven.
De arts overdonderde me en ik zei: "Oké". Maar ik dacht: "Hoe kan dat nou met een IQ van 135?" En ook: "Ontheffing Leerplicht 5a, wat is dat?" Maar ik was de moeder van mijn ongelukkige zoon, en ik zorgde dat het thuisonderwijs werd geregeld, dat er begeleiders en schoolboekjes kwamen (op het laatst van zijn nieuwe autischool en daarin waren de rekenboeken nog in guldens!) en zelfs dat er een ambulant begeleider thuis kwam om CITO-toetsen af te nemen (wat eigenlijk niet mocht omdat mijn zoon bij geen enkele school hoorde), want leren deed mijn zoon heel goed.
 
In dat jaar durfde mijn zoon alleen nog in de tuin te komen. Ik kocht een lief hondje voor hem, een levende knuffel.
We maakten er het beste van, maar we leefden als gezin in een isolement. Er kwamen geen vriendjes meer, mijn zoon ontving geen uitnodigingen meer voor verjaarsfeestjes en er kwam steeds minder bezoek over de vloer. Niemand van mijn familie of vrienden durfde mijn autistische zoon nog alleen uit te nodigen. Ik vond het ouderschap heel zwaar en deze periode heeft mijn wereldbeeld voorgoed veranderd. Ik begrijp nu hoe het is om je een vreemdeling te voelen in Nederland."

Mijn les:
Mijn vertrouwen in de vanzelfsprekende professionaliteit en zorgzaamheid van scholen, jeugdartsen en leerplichtambtenaren voor kinderen heb ik verloren. Een paar jaar later wilde men dezelfde truc van de ontheffing van leerplicht uithalen, maar toen heb ik dat geweigerd. Want intussen was ik veel beter geïnformeerd, was in 2014 bovendien passend onderwijs ingevoerd en wist ik dat scholen zorgplicht hebben. Sindsdien wil ik alles weten over wet- en regelgeving in het onderwijs zodat ik als ouder nooit meer word overdonderd of verkeerd word voorgelicht.
Ook weet ik dat een gezin met een kind als mijn zoon, geen stigma nodig heeft, maar steun. Ik heb die steun gevonden bij lotgenoot-ouders en voor mijn zoon heb ik 'buddy's' gevonden, aardige studenten die al jarenlang elke week bij hem langskomen en met hem praten, koken of huiswerk maken.

Tussen regulier en speciaal onderwijs

"De jaren daarna heeft mijn zoon nog op twee andere basisscholen gezeten. Eerst in groep 7 in  het speciaal onderwijs bij een fantastische juf, die hem het plezier teruggaf van voetballen en hem leerde met zijn angst en zijn autisme om te gaan. Ik zag hem groeien. Maar het jaar daarop kreeg hij, op diezelfde autischool, een totaal andere juf die tegen haar leerlingen schreeuwde en straffen uitdeelde. De time out ruimte werd een strafhok.
Mijn zoon begreep dat niet, kreeg weer last van zijn trauma en wilde opnieuw niet naar school. Ik had mijn les geleerd: ik zat nu in de ouderraad en ging direct naar de schoolleider, maar die wilde er niets aan doen. In gezamenlijk overleg regelde ik dat mijn zoon weer terug kon keren naar een reguliere school in de buurt, die ik zelf met veel geluk had gevonden. Want intussen had ik een ouderplatform opgericht en kende ik alle 'autivriendelijke' scholen in mijn stad. Na de herfstvakantie ging hij daar naar toe en bloeide hij op, ook omdat hij meer werd uitgedaagd. Hij haalde in een recordtempo zijn lesstof in.
Toch besloot deze basisschool om hem niet mee te laten doen met de Cito-eindtoets, maar hem nog een keer groep 8 te laten doen, vanwege "zijn sociaal-emotionele ontwikkeling". De behandelend psychiater was het er niet mee eens want cognitief gezien moest hij juist naar de middelbare school en hij zou vanwege zijn autisme altijd anders zijn. Maar het besluit veranderde niet. Onze zoon was woedend dat hij niet mee mocht naar de middelbare school en werd obstinaat. Zeker toen bleek dat hij helemaal bij was met de lesstof en hij desondanks moest doorwerken terwijl zijn klasgenoten bezig waren met de musical.

Hij werd apart op de vide gezet om rustig te werken, maar daar werd hij ongelukkig van. Ik vroeg of hij niet mee mocht doen met de musical; hij nam tenslotte ook afscheid van zijn klas, maar dat kon niet. In plaats daarvan vonden ze dat hij extra medicatie moest krijgen, maar die weigerde de psychiater hem te geven. In die tijd kreeg zijn juf een burn-out, was de schoolpsycholoog op wereldreis, was er veel ziekteverzuim op school en vonden er in de klas veel incidenten met andere leerlingen plaats. De schoolleider had het er heel druk mee en verloor haar interesse in onze zoon. Er was toen niemand meer die voor hem opkwam.
Ik ben toen samen met de 'passend onderwijsbegeleider' van het samenwerkingsverband en de ambulant begeleider van de school alsnog gaan zoeken naar een middelbare school, maar buiten de standaardprocedure en zonder de score van een CITO-eindtoets bleek dat onmogelijk in mijn stad. Particulier onderwijs heb ik op dat moment nog overwogen, maar dat kon ik niet voor zes jaar betalen."

Mijn les:
Het (voortgezet) speciaal onderwijs is niet per definitie de beste plek voor (hoog-)begaafde leerlingen met autisme, ook niet als zij een trauma hebben opgelopen als gevolg van pesten en schoolwisselingen. Men kijkt er vaak te medisch naar gedrag. Wat deze sensitieve kinderen vooral nodig hebben is inhoudelijk uitdagend onderwijs (want daarmee heeft school in hun ogen nut) en 'warme', veilige relaties. Zij kunnen best tegen het geroezemoes van andere kinderen in een klas, maar veelvuldige gedragscorrecties en onverwachts flippende kinderen om hen heen maakt ze angstig.

Meningsverschillen tussen het onderwijs en de Jeugd-GGZ 

"Na een ongelukkige zomer begon onze zoon voor de tweede keer in groep acht. Er bleek nog geen apart lesprogramma voor hem geregeld te zijn, dus hij begon met zijn klas weer op pagina 1 van zijn boek. Na die eerste schooldag wilde hij al absoluut niet meer terug naar school. Wéér hadden ze geen respect voor zijn hersens, hij was boos. De schoolpsycholoog kwam thuis langs en onze zoon verstopte zich onder het bed. Dat was vanwege schoolangst, zei de psycholoog. Dat zinnetje werd opgeschreven in het dossier en achtervolgde onze zoon sindsdien jarenlang.
School besloot dat behandeling nodig was en onze zoon werd verwezen naar een school voor voortgezet speciaal onderwijs bij een GGZ-instelling. Daarvoor moest een zware indicatie worden afgegeven. Zijn psychiater was het daar helemaal niet mee eens, de psychiater van de GGZ-instelling evenmin. Mijn zoon had volgens hen vooral een veilige school nodig die hem goede ondersteuning gaf, kortom de aanbeveling van het bekende A4-tje. Samengevat luidde hun standpunt: aangezien het trauma op school heeft plaatsgevonden, kan alleen op school de heling tot stand komen. Zeker bij een autistische jongen.
Uiteindelijk moesten we allemaal toegeven omdat er in onze omgeving geen alternatief onderwijsaanbod was, terwijl onze zoon wel graag naar school wilde. Verhuizen was geen optie. Hij kwam dus tóch terecht op die school bij de GGZ-instelling, zij het zonder dat hij daar werd behandeld. Daar heeft hij het drie weken uitgehouden. Hij gaf aan dat er tien dingen zijn waardoor hij het op een school kan uithouden, en dat daarvan geen enkele op de school aanwezig was. Hij had het meeste last van het feit dat hij niet in een echte klas zat maar met telkens wisselende leerlingen die de hele dag door de klas liepen, lawaai maakten en "School is kut" riepen. 's Middags zat hij alleen te werken want dan kregen de anderen dagbehandeling.
Geld voor werkboeken was er niet, om die reden moest hij elk uur naar de kopieermachine om een nieuw werkblad te kopiëren. Zijn begeleider in de klas kon zijn vragen niet beantwoorden. Dit was helemaal geen school, zei hij. En wéér hadden ze geen respect voor zijn hersens.
Ik kwam als ouder terecht in het circuit van grote zorgoverleggen met onderwijs- en GGZ- professionals die mijn zoon niet kenden. Het hele gezin moet in behandeling, zo besloten zij. Wij werkten daar aan mee, maar het hielp allemaal niet, want de psychiater en de ouderbegeleider konden natuurlijk ook geen school voor mijn zoon regelen.
Ik meldde ons kind aan bij een autischool in een andere regio, maar daar werd hij niet aangenomen omdat zijn vorige speciale school doorgaf dat hij niet leerbaar was. Zijn andere voormalige basisscholen gaven aan dat hij prima leerbaar was als de ondersteuning maar goed was, maar daar luisterde deze autischool niet naar. Daar heb ik bezwaar tegen gemaakt, maar dat leverde alleen 'juridisering' op en een boze schoolbestuurder.
Het heeft daarna nog anderhalf jaar geduurd voordat mijn zoon weer op een school terechtkwam, een reguliere school waar hij individuele begeleiding kreeg. Tot die tijd zat hij thuis als 'geoorloofd relatief verzuimer' ('ziek') zonder onderwijs. Leerplicht had dat zo voor hem bedacht."
 
Mijn les:
Als een kind niet past in het onderwijsaanbod van een samenwerkingsverband, dan is individueel maatwerk nodig. Scholen kunnen daarvoor te rade gaan bij andere samenwerkingsverbanden die dit maatwerk vaak al in huis hebben (bijvoorbeeld opvangplekken in school). Ook kunnen zij zich laten adviseren door de ouders en eventuele behandelaren van het kind. Het is van groot belang dat er overeenstemming wordt bereikt over wat een kind aan maatwerk nodig heeft. Ik weet nu dat als dat niet lukt, ondanks alle 'zorgoverleggen' tussen volwassenen, er een focusverschuiving plaatsvindt: het ligt dan aan het kind en/of aan de ouders.
En dan escaleert het: want ik heb als ouder van een thuiszitter een groot urgentiegevoel en als de verantwoordelijken niets doen, word ik expert en regisseur tegelijk. Als ouder weet ik op een gegeven ogenblik meer over maatwerkmogelijkheden en de regels van passend onderwijs dan de zorgcoördinator, jeugdarts of leerplichtambtenaar. Daardoor kan ik voor hen een bedreiging gaan vormen. Daarom is het van belang om strategisch te werk te gaan en communicatief vaardig te zijn: ouders mogen hun zorgen uiten, tips geven, maar nooit met oplossingen aankomen want dan zitten ze op de stoel van het onderwijs. Dus als ik merk dat men het zelf niet kan bedenken, dan neem ik een expert mee, die de taal van het onderwijs spreekt. En naar die expert luistert men dan wel.
Ik ben hoog opgeleid en heb me kunnen verdiepen in passend onderwijs en de omgangscultuur binnen scholen. Maar hoe moeten al die andere ouders dat doen die dat niet kunnen? Die hebben buddy's nodig: ouderexperts die meegaan naar een gesprek of die kunnen tolken (allochtone ouders) en die wat distantie kunnen hebben in een lastig gesprek.

Wat is maatwerk eigenlijk?

"Ik heb het geluk gehad dat een reguliere school met een idealistische inslag mijn zoon vorig schooljaar welkom heette en eerlijk aangaf niet alles over autisme te weten, maar het wel te willen leren. Hij is daar halverwege het brugklasjaar begonnen in een kleine klas met zorgzame docenten. Hij kreeg ondersteuning van een autisme-expert uit mijn eigen netwerk en van een betrokken leerlingbegeleider van de school. Mijn zoon voelde zich veilig, uitgedaagd, en haalde zijn brugklas in een half jaar. Op de valreep won hij ook nog een schooldebat tussen zes scholen. Wat een succeservaringen!

Vol optimisme begon hij begin dit schooljaar aan zijn tweede jaar VWO. Het zorgteam  besloot hem gewoon mee te laten doen aan het domeinonderwijs, (3 grote VWO-klassen in één ruimte) met nieuwe docenten die zijn autisme niet kennen  en zonder de vaste begeleiding in de klas van het eerste jaar. Dit is een veel voorkomende denkfout in het onderwijs: het is vorig jaar zo goed gegaan, dat die extra ondersteuning nu niet meer nodig is. Terwijl de conclusie zou moeten luiden: dit was dus blijkbaar het maatwerk dat hij nodig heeft. Na een kwartaal, vlak voor de toetsweek, werd duidelijk dat mijn zoon achterliep. Hij bleek het planningssysteem van deze school nog niet goed genoeg te kennen en schaamde zich voor zijn achterstand. School deed niets om dit te repareren. Ook, omdat zij op dat moment net bezig was het basistoezicht van de (toen zwakke) VWO bij Inspectie te regelen. Intussen kwam bij mijn zoon het oude trauma weer naar boven en trok hij zich weer terug. Eigenlijk wilde het zorgteam en de nieuwe conrector niets meer voor hem doen, maar mijn zoon wilde per se op deze school blijven. Opnieuw zat hij lange tijd thuis, omdat het vier maanden heeft geduurd voordat de school accepteerde dat er meer maatwerk nodig was, niet alleen structureel (onderwijs in een groot domein is voor hem niet geschikt) maar ook om het nieuwe trauma te repareren.

Ik liet mijn zoon testen door een gespecialiseerd bureau voor hoogbegaafdheid en autisme en liet precies uitzoeken waar de prikkelgevoeligheid bij mijn zoon zit en wat hij in verband hiermee nodig heeft op school. Ongelofelijk maar waar: het advies van dit bureau kwam wederom neer op de inhoud van het A4-tje van de eerste orthopedagoog die mijn zoon onderzocht. Wat daarop staat had al die tijd stipt uitgevoerd moeten worden, maar dat was nooit gebeurd. Om de situatie te redden, kreeg mijn zoon een fulltime begeleider als buffer voor alles wat er op school gebeurt. En ook ik regelde voor mijzelf ondersteuning, namelijk van een gepensioneerde orthopedagoog die eerst met mij meeging naar het zorgoverleg, om er vervolgens mijn plek in te nemen.
Ook de psycholoog van mijn zoon, die ons gezin al drie jaar kent, gaat om de paar weken naar het gesprek met het zorgteam van de school. Mijn 'orthopedagoog-buddy' heeft zich inmiddels ook ontpopt als buddy van dit zorgteam. Gezamenlijk zijn zij in een leerproces gekomen, en benutten zij alle maatwerkmogelijkheden om mijn zoon binnenboord te houden en een VWO-diploma te laten behalen.
Mijn zoon ging eerst halve dagen naar school, nu hele dagen. Zijn profiel heeft hij alvast mogen kiezen, zodat het inhaalprogramma niet te zwaar wordt. En hij blijft niet zitten, maar krijgt een taak. Het vertrouwen van met name de docenten in zijn capaciteiten doet wonderen. Mijn zoon voelt zich beter op deze school, haalt goede cijfers en is zeer gemotiveerd. En hierdoor lossen veel problemen zich zomaar vanzelf op."

Mijn les: 
Maatwerk is geen eenmalige interventie! Scholen moeten leren om altijd alert te zijn op stresssignalen, die een kind niet voor niets afgeeft, en die serieus te nemen. Indien nodig zal de ondersteuning steeds weer een beetje bijgestuurd moeten worden. En als het echt even niet gaat op school, moet er een tijdelijk vangnet worden geregeld, ook voor thuis. Het onderwijs moet intussen gewoon doorgaan, want niets doen is funest. Een kind gaat piekeren over achterstanden en zittenblijven, wordt ongelukkig en komt al na één week in een neerwaartse spiraal terecht.
Op mijn oude school staat op de gevel “wij denken in mogelijkheden”: wat zou het mooi zijn als ouders en school elkaar daarin zouden stimuleren: dat we altijd blijven vertrouwen in de capaciteiten van het kind!


De lessen uit deze longread staan samengevat in het magazine De Staat van het (Passend) Onderwijs volgens ouders

De Staat van het (Passend) Onderwijs volgens ouders

Geplaatst 13 apr. 2017 11:37 door AutiPassend Onderwijs Utrecht   [ 26 apr. 2017 05:16 bijgewerkt ]

Op het jaarlijkse congres van de onderwijsinspectie "De Staat van het Onderwijs" publiceerde een groep ouderorganisaties een gezamenlijk magazine "De Staat van het Onderwijs volgens ouders", waarin de situatie van het passend onderwijs vanuit de ouders belicht wordt.

Alle "Staten"

Op het congres presenteert de inspectie altijd hun gelijknamige verslag. In het lijvige rapport De Staat van het Onderwijs 2015/2016 analyseert de onderwijsinspectie het afgelopen schooljaar. Dit jaar is het belangrijkste thema Schoolverschillen: er zijn (te) grote verschillen tussen scholen met vergelijkbare leerlingen. Voor de ontwikkeling van hun talent maakt het voor leerlingen uit naar welke school ze gaan.

Traditiegetrouw presenteren belangengroepen op het congres hun eigen "Staat". Dit jaar was er naast De Staat van de Schoolleider, De Staat van de Leraar en De Staat van de Leerling voor het eerst ook De Staat van de Ouder over dingen die relevant zijn voor de meeste ouders van schoolgaande kinderen. 

Een groep samenwerkende ouderorganisaties vond het belangrijk om ook de situatie te belichten van ouders wiens kinderen moeite hebben om een passende onderwijsplek te vinden, wat in "De Staat van de Ouder" niet aan de orde komt. Daarom sloegen zij de handen ineen en schreven samen hun eigen "Staat".

Magazine van samenwerkende ouders

In het magazine "De Staat van het Onderwijs volgens ouders" vind je de volgende verhalen:
  • "Gelijke kansen? Verbeter dan de kwaliteit van het onderwijs!" door Swanet Woldhuis (Balans/NVA)
  • "En nu is het tijd voor échte zorgplicht" door Frank Hoogeboom (Onderwijs Consumenten Organisatie)
  • "Lessen van een moeder van een zoon met autisme", door Suzanne Boomsma (AutiPassend Onderwijs Utrecht en Ouderkracht voor 't kind)
  • "De opkomst en ondergang van ouderrechten in het onderwijs", door Katinka Slump (Advies Onderwijsrecht)
  • met dank aan Julie Wevers voor de eindredactie
Download het magazine hier (16 pagina's). Een aanrader voor iedereen die te maken heeft met kinderen die vanwege hun ontwikkelingsproblemen moeite hebben met onderwijs: ouders, onderwijsprofessionals, leerplichtambtenaren, jeugdhulpprofesssionals en alle anderen.

De inspectie over Passend Onderwijs - slechts weinig leerlingen van speciaal naar regulier

In de Hoofdlijnen van de Staat van het Onderwijs wijdt de inspectie een apart hoofdstuk aan Passend Onderwijs. Daaruit wordt duidelijk dat de verschuiving van speciaal onderwijs naar regulier onderwijs, waar je zo vaak over hoort, minimaal is (van 2,1% speciaal naar 2,0% speciaal). Het verschilt wel per regio.

Reguliere scholen kregen er per school ook maar weinig leerlingen bij vanuit het speciaal onderwijs. In het basisonderwijs kreeg 97% van de scholen er maximaal 1 leerling bij uit het speciaal onderwijs. De reguliere middelbare scholen kregen er wat meer bij per school, maar die scholen zijn vaak ook groter natuurlijk.

De infographic Passend Onderwijs van de inspectie visualiseert de data in mooie plaatjes.

Het hoofdstuk over Passend Onderwijs in het hoofdlijnenrapport besluit met een paar observaties die wij van harte onderschrijven:

"Tegelijkertijd liggen er over de effectiviteit van samenwerkingsverbanden lastige vragen. Waarom zijn er leerlingen die niet binnen drie maanden op een passende onderwijsplaats maar thuis zitten? En hebben leerlingen met extra ondersteuningsbehoeften die wel naar school gaan een werkelijk passende onderwijsplaats? Dit zijn lastige maar essentiële vragen waarop nog geen antwoorden zijn. [...] De komende jaren moet blijken of meer leerlingen met extra ondersteuningsbehoeften daadwerkelijk profiteren van passend onderwijs. Daarvoor is vanzelfsprekend meer nodig dan een onderwijsplek op een reguliere school. Het geboden onderwijs moet, beter dan voorheen, passen bij hun extra onderwijsbehoeften."

Ouders Online over de twee ouder-rapporten

Ouders over onderwijs van Ouders Online bekritiseert het rapport 'De Staat van de Ouder', van de stichting Ouders & Onderwijs: de cijfers worden volgens Ouders Online wel erg rooskleurig geïnterpreteerd, en het is beperkt tot vijf – relatief 'gemakkelijke' – thema's. Kansenongelijkheid en passend onderwijs worden niet behandeld, volgens Ouders Online "omdat Ouders & Onderwijs geen vereniging is, met betalende leden, maar een stichting, die voor 100% gesubsidieerd wordt door het Ministerie van Onderwijs. En je moet je broodheer natuurlijk niet al te zeer voor het hoofd stoten, anders kan de geldkraan zomaar dichtgedraaid worden."
Ouders Online viel nog iets anders op in 'De Staat van de Ouder': "Wat ons ook in het verkeerde keelgat schoot, was de toon van dat rapport van Ouders & Onderwijs, die nou niet bepaald ouder-vriendelijk te noemen is. Lees even mee: "Ja, ze willen het allerbeste onderwijs voor hun oogappeltjes." (Op de pagina Wat wil de ouder?) Of: "Ouders zijn net als leerlingen: sommigen zijn niet in beweging te krijgen als er iets van hen gevraagd wordt en anderen staan altijd met hun neus vooraan." (Op de pagina Over bijdragen van ouders.) Het lijkt wel alsof er een cynische leraar aan het woord is, die tegen zijn pensioen aan zit, en het inmiddels helemaal gehad heeft met al die ouders. In plaats van een ouderorganisatie die geacht wordt ónze belangen te behartigen."

Over het rapport 'De Staat van het Onderwijs volgens ouders' schrijft de redactie van Ouders Online:
"Ouders van zorgenkinderen zijn dan ook beduidend minder tevreden over het onderwijs, zo blijkt uit het onderzoek 'Staat Onderwijs. Volgens ouders' – van oudervereniging Balans. En wie even nadenkt, begrijpt dat zíj de werkelijke toetssteen zijn. Als jouw kind gladjes de school doorloopt, heb je weinig te klagen. Alles wat anders en beter had gekund, doet geen pijn. Je ziet het wel, maar de meeste ouders hebben hun prioriteiten elders liggen."
"Passend onderwijs moest niet alleen de positie van zorgleerlingen versterken, maar ook die van hun ouders. Dankzij de ingevoerde zorgplicht zouden zij nooit meer hoeven te 'leuren' met hun bijzondere kind, in de hoop dat het eindelijk op een school zal worden toegelaten. Maar in de praktijk zijn er veel schrijnende gevallen, worden kinderen nog steeds geweigerd door scholen zodra ze maar enigszins denken daarmee weg te komen, en zijn er nog steeds ouders die leuren met hun kind, of moeten zeuren om goede zorg."

Ouders Online geeft een samenvatting van de problemen die Swanet Woldhuis in haar artikel schetste, en voegt daar nog een eigen probleem aan toe: de digitale ongeletterdheid. Kinderen worden onvoldoende geschoold in mediageletterdheid (ook wel 'mediawijsheid' genoemd), waardoor ze hun rol als burger in een democratie niet voldoende kunnen vervullen.

Recht op inclusief onderwijs nog niet opeisbaar

Geplaatst 13 apr. 2017 09:39 door AutiPassend Onderwijs Utrecht   [ 26 apr. 2017 06:45 bijgewerkt ]

Op 14 juli 2016 is het het Verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap in werking getreden in Nederland. Het verdrag omvat een waarborg voor een inclusief onderwijssysteem. Dat betekent echter niet dat kinderen in Nederland nu recht hebben op inclusief onderwijs, volgens een uitspraak van het College voor de Rechten van de Mens op 4 april 2017.

Enkele citaten van het College voor de Rechten van de Mens:
  • "Met het Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap (VRPH) is segregatie (speciaal onderwijs naast regulier onderwijs) nadrukkelijk verboden."
  • "In verband met de goedkeuring van het VRPH heeft de wetgever zich op het standpunt gesteld dat het Nederlandse onderwijsstelsel (met inbegrip van het daarin vervatte onderscheid tussen regulier en speciaal onderwijs) in overeenstemming is met het verdrag en geen aanpassing behoeft."
  • "Voor zover deze ontwikkelingen zouden moeten leiden tot een verdergaande inspanningsverplichting tot het bieden van inclusief onderwijs dan die welke het College op grond van artikel 2 WGBH/CZ hierboven heeft aangenomen, kan deze verplichting niet bij individuele onderwijsinstellingen als de school worden neergelegd."
  • "Een striktere toepassing van dit artikel verhoudt zich hiermee niet, nu de gevolgen daarvan de inrichting van het Nederlandse onderwijsstelsel als geheel betreffen en daarmee het niveau van de individuele school ontstijgen."
In andere woorden: een individuele school kan niet aangesproken worden op het recht op inclusief onderwijs, zolang de regering het bieden van inclusief onderwijs niet in de wet geregeld heeft.

Binnenkort: vwo voor kinderen met autisme in Amersfoort

Geplaatst 9 apr. 2017 22:32 door AutiPassend Onderwijs Utrecht   [ 14 jun. 2017 00:52 bijgewerkt ]

Mulock Houwer is een school voor Voortgezet Speciaal Onderwijs (vso) in Amersfoort, waar op locatie De Tinne al jarenlang havo voor kinderen met autisme wordt aangeboden. Deze school wordt samengevoegd met locatie Fornhese van Mulock Houwer, wat leidt tot een aantal grote veranderingen:

- De onderbouw (jaar 1 en 2) verhuist vanaf schooljaar 2017/2018 naar locatie Fornhese (de bovenbouw blijft op locatie De Tinne).
- Er wordt in de onderbouw naast havo ook vmbo-tl en vwo aangeboden vanaf schooljaar 2017/2018, en in de bovenbouw wordt naast tl en havo ook vwo aangeboden vanaf schooljaar 2018/2019.

Dit betekent ook dat er in de bovenbouw les zal worden gegeven in een tweede vreemde taal (we hebben gehoord dat dit Duits zal zijn) omdat dat verplicht is voor het vwo-examen.

Meer informatie kun je vinden in deze nieuwsbrief van Mulock Houwer. 

Pleidooi voor kleine klassen

Geplaatst 17 feb. 2017 12:24 door AutiPassend Onderwijs Utrecht   [ 31 mei 2017 02:06 bijgewerkt ]

Er zijn instanties die beweren dat kleine klassen niet uitmaken, maar in De Correspondent prikt Johannes Visser die mythe ondubbelzinnig door: Waarom kleine klassen beter zijn (december 2016) laat zien hoe wetenschappelijk onderzoek wel degelijk aantoont dat kleine klassen beter zijn voor kinderen. Ook voor gelijke kansen (actueel onderwerp) zijn kleine klassen belangrijk. In bovengenoemd artikel schrijft Johannes Visser: “Meerdere onderzoekers concluderen dat migrantenkinderen en kinderen van minderbedeelde ouders de meeste leerwinst boeken als de klassen kleiner zijn. Dat heeft een positief effect op hun hele latere leven.”

In november 2013 is Leraren in Actie al een burgerinitiatief gestart tegen de overvolle klassen. Destijds vond een meerderheid van de Tweede Kamer dat er niet genoeg geld voor was. Nu, aan de vooravond van nieuwe verkiezingen, geven een aantal partijen aan dat ze flink willen investeren in het onderwijs. 

Daarom kwam Leraren in Actie begin 2017 opnieuw met de petitie Stop de overvolle klassen. Ze vroegen de politieke partijen ‘to put their money where their mouth is’. Stichting AutiPassend Onderwijs Utrecht heeft getekend, samen met meer dan 50.000 anderen.


Onze argumenten voor kleinere klassen, naast die uit het artikel Waarom kleine klassen beter zijn:

  • Wij denken dat de meeste ouders hun kind liever in een klas van 24 dan een klas van 30 zien, zeker gezien het feit dat er meer zorgkinderen in de klas zijn gekomen (of, zoals in De bomen en het bos wordt uitgelegd, omdat nu meer kinderen als zorgkinderen worden ervaren dan voorheen).
  • Kinderen hebben baat bij een meer persoonlijke relatie met een leraar, en die is vanzelfsprekend eenvoudiger te realiseren met kleine klassen.
  • Het is haalbaar om met de huidige overheidsfinanciering kleine klassen te creëren, zie het succes van de SvPO-scholen.
  • Zonder een wettelijk maximum aan de klasgrootte zullen ouders vrijwel nooit voldoende invloed hebben op bestaande scholen om de klasgrootte te kunnen verkleinen. De klasgrootte lijkt een onvermijdelijk financieel gevolg van beleidskeuzes die eerder door schoolbesturen gemaakt zijn zonder de klasgrootte daarin bewust mee te nemen. Iedereen geeft aan dat ze graag kleinere klassen zouden willen, “maar ja, het is nu eenmaal te duur”. Met een wettelijk maximum aan de klasgrootte (in combinatie met extra geld voor meer leraren) worden schoolbesturen gedwongen om het te organiseren.
  • Ter illustratie: een middelbare school kan een gemiddelde klasgrootte van 26 leerlingen financieren. Om dat gemiddelde te halen zijn er ook grotere klassen nodig, omdat er in de bovenbouw noodgedwongen kleine klasjes zijn voor vakken die niet vaak gekozen worden. Dus zijn er vooral in de onderbouw grote klassen, terwijl juist voor die jongere kinderen kleine klassen belangrijker zijn dan in de bovenbouw.
  • Los van klasgrootte: extra onderwijspersoneel voor zorgkinderen is ook belangrijk, maar kan betaald worden via de samenwerkingsverbanden, die geld ontvangen voor passend onderwijs en daaraan overhouden (zie overzicht financiële middelen samenwerkingsverbanden). Daar is des te meer geld voor als vanwege de kleine klassen minder kinderen een ondersteuningsarrangement nodig hebben. 
Kortom, AutiPassend Onderwijs Utrecht is een voorstander van een wettelijk maximum aantal leerlingen per klas dat geleidelijk teruggebracht wordt tot 24, zoals geformuleerd in de petitie Stop de overvolle klassen.



Gerelateerde berichten:

Wat zeggen de verkiezingsprogramma's over passend onderwijs?

Geplaatst 12 feb. 2017 13:42 door AutiPassend Onderwijs Utrecht   [ 12 feb. 2017 13:47 bijgewerkt ]

Op 15 maart 2017 zijn er Tweede Kamerverkiezingen. Wij verzamelden de standpunten van 8 grote partijen over passend onderwijs, in de volgorde waarin ze op het stembiljet staan.

VVD

Door passend onderwijs krijgen meer leerlingen in het reguliere onderwijs les en brengen we het aantal thuiszitters terug. Daarom willen we het passend onderwijs handhaven. Wel gaan we strenger toezien of elke school individueel een passend aanbod doet aan leerlingen die met een extra steuntje in de rug gewoon in het reguliere onderwijs kunnen blijven.

(Bron: verkiezingsprogramma VVD)

PvdA

Het speciaal onderwijs blijft goed toegankelijk voor leerlingen die daar baat bij hebben. Dat is goed voor het kind. Het vergt wel een extra investering in goede begeleiding. Voor kinderen die niet gedijen in het reguliere onderwijs blijft het speciaal onderwijs en praktijkonderwijs goed toegankelijk. De taakverdeling tussen het reguliere basisonderwijs en de samenwerkingsverbanden wordt verder aangescherpt. In het mbo wordt er op toegezien dat passend onderwijs wordt uitgevoerd.' Ouders moeten zelf kunnen bepalen op welke school hun kind passend basisonderwijs krijgt. Dat mag geen dictaat zijn van een samenwerkingsverband.

Wij willen het passend onderwijs versterken door de aanstelling van (meer) onderwijsassistenten

Wij willen leerkrachten in het reguliere basisonderwijs beter trainen in het kunnen omgaan met de verschillen in de klas, zodat ze beter in staat zijn passend onderwijs te verzorgen.

(Bron: verkiezingsprogramma PvdA)

PVV

Geen standpunten over passend onderwijs in verkiezingsprogramma PVV.

SP

Passend onderwijs is nu teveel knellend onderwijs. Het speciaal onderwijs blijft gegarandeerd voor leerlingen met een (ernstige) beperking, gedragsproblemen of zeer lage intelligentie. We investeren in specifieke leerprogramma’s met kleine klassen en voldoende ondersteuning. Speciale programma’s voor hoogbegaafden worden beschermd.

(Bron: verkiezingsprogramma SP)

CDA

Omdat ieder kind recht heeft op onderwijs is het idee achter het passend onderwijs op zich goed; de praktijk is echter veel te bureaucratisch, te weinig gericht op preventie en daardoor niet effectief. Te veel kinderen zitten alsnog thuis in plaats van op school. Wij willen dat scholen meer mogelijkheden en middelen krijgen om maatwerk te bieden, zowel voor kinderen die meer zorg nodig hebben als voor kinderen die meer uitdaging nodig hebben. Daarbij staat het belang van het kind altijd centraal in de toewijzing van budgetten. Budgettering, die kinderen met een meervoudige handicap benadeelt ten opzichte van andere kinderen is onacceptabel. We onderzoeken de échte effecten van het passend onderwijs op de ontwikkeling van kinderen en jongeren, inclusief de financiële prikkels in de richting van samenwerkingsverbanden voor passend onderwijs. De uitkomsten van dit onderzoek benutten we om tot oplossingen te komen voor geconstateerde problemen.

(Bron: verkiezingsprogramma CDA)

D66

Elk kind heeft recht op onderwijs op zijn of haar eigen niveau, binnen de eigen mogelijkheden. Of leerlingen nu achterblijven of juist hoogbegaafd zijn, of achterblijven omdát ze hoogbegaafd zijn: D66 wil hun leerrecht wettelijk verankeren. Voor kinderen die extra zorg nodig hebben, zijn extra budgetten beschikbaar. D66 wil het toekennen van deze budgetten eenvoudiger maken. Een aanvraag door school en ouder moet in principe voldoen. Passend onderwijs moet ook voorzien in specifieke behoeften van leerlingen met beperkingen. In sommige gevallen is en blijft speciaal onderwijs door vakspecialisten noodzakelijk. Zo kan op initiatief van D66 het Doveninternaat in Haren blijven bestaan en worden de zestig kinderen die hier les hebben niet verdeeld over andere scholen in het land. Thuiszitten is nooit een acceptabel alternatief. De recente invoering van passend onderwijs verplicht schoolbesturen om samen te werken in het aanpassen van het onderwijs aan de onderwijsbehoefte van de leerling. Zo kunnen meer leerlingen in het regulier onderwijs blijven en wordt schoolverzuim tegengegaan. De ontstane samenwerkingsverbanden voor passend onderwijs zullen de komende jaren hard moeten werken om het aantal thuiszitters terug te dringen. Extra aandacht is nodig voor het vergroten van de betrokkenheid van de ouders en het beperken van de administratieve belasting van ouders en leraren.

(Bron: verkiezingsprogramma D66)

ChristenUnie

Inclusief en passend onderwijs. Ieder kind heeft het recht om mee te doen. Er komt meer ruimte voor maatwerk voor kinderen met een beperking of chronische ziekte, bijvoorbeeld om lestijden aan te passen.
Speciaal onderwijs blijft nodig. Budgetten en regelingen in onderwijs en zorg worden eenvoudiger, bijvoorbeeld voor leerlingen met een (ernstige) meervoudige beperking.
Zorgbudget direct via scholen. Schoolbesturen zijn verantwoordelijk voor een passende plek voor iedere leerling. Daarom worden de zorgbudgetten directer ingezet op school.
Geen financiële verevening binnen passend onderwijs van de regio naar de Randstad.

(Bron: verkiezingsprogramma ChristenUnie)

GroenLinks

Het passend onderwijsstelsel is nog niet geslaagd. Te veel kinderen zitten thuis en leerkrachten ervaren in klassen met kinderen met functiebeperking nog enorm veel werkdruk. Kinderen vallen daardoor tussen wal en schip en krijgen niet het onderwijs dat ze nodig hebben. Er komt meer geld voor kleinere klassen, het inschakelen van extra begeleiding en ondersteuning en zo nodig voor het speciaal onderwijs. Leerplichtambtenaren krijgen doorzettingsmacht om kinderen met een beperking op scholen te plaatsen. Er komt landelijk één definitie van basiszorg dat de minimumondersteuning omschrijft die iedere school moet bieden. Leerlingen met een (meervoudige) beperking die geen regulier onderwijs kunnen volgen, kunnen kosteloos onderwijs volgen of naar de dagbesteding. Voor het onderwijsdeel en de onderwijsondersteuning wordt geen eigen bijdrage uit het persoonsgebonden budget gevraagd.

(Bron: verkiezingsprogramma GroenLinks)

Plan voor Onafhankelijk Ouderplatform Onderwijs Utrecht aan wethouder gestuurd

Geplaatst 5 feb. 2017 14:58 door AutiPassend Onderwijs Utrecht   [ 15 apr. 2017 23:58 bijgewerkt ]

Een grote groep Utrechtse ouders heeft samen een plan opgesteld voor een Onafhankelijk Ouderplatform Onderwijs Utrecht en dit op 5 februari 2017 opgestuurd aan de Utrechtse wethouder van onderwijs, de heer Jeroen Kreijkamp (D66). Utrechtse gemeenteraadsleden onderwijs, de (landelijke) ouderorganisatie Ouders & Onderwijs en OCO Amsterdam hebben hun goedkeuring aan dit plan voor een Utrechts ouderplatform gegeven (zie samenvatting en download-link onderaan dit artikel).


Voorgeschiedenis

De aanleiding voor dit plan was motie 144: “geef leerlingen en ouders een stem” van de Utrechtse gemeenteraad, die is overgenomen door het college van burgemeester en wethouders.  

De initiatiefnemende ouders willen graag een laagdrempelig onafhankelijk ouderplatform met een breed draagvlak: niet alleen voor ouders van kinderen met autisme en thuiszitters maar ook voor ouders van kinderen met dyspraxie, Down of andere lichamelijke of psychische beperkingen, ouders met zorgen over POVO (de overstap naar de middelbare school) of onderwijskwaliteit, en alle andere thema's die voor schoolgaande kinderen in Utrecht van essentieel belang zijn. 

De eerste ideeën over het ouderplatform dateren uit 2015. In de daarop volgende jaren hebben ouders hun gezamenlijke ideeën verder uitgewerkt, wat leidde tot een breed gedragen plan dat op 5 februari 2017 aan de wethouder werd gestuurd. 


Aansluiting bij actualiteit: thuiszittersafspraken G4

De timing lijkt perfect: direct na afloop van het tv-programma Nieuwsuur op 5 februari 2017 waar de voormalig kinderombudsman Marc Dullaert, nu aanjager van het Thuiszitterspact, aangeeft dat ook ouders van groot belang zijn bij de (preventieve) aanpak van thuiszitters. En ook de Utrechtse wethouder beaamt hier: "Thuiszitten is het slechtste wat een kind kan overkomen. Juist door preventie en samenwerking zorgen we ervoor dat kinderen een passende plaats op school hebben", aldus Jeroen Kreijkamp, wethouder in Utrecht. 

Aanleiding voor de uitzending van Nieuwsuur was het nieuws dat de de vier grote steden (Amsterdam, Den Haag, Rotterdam en Utrecht) en acht samenwerkingsverbanden voor het eerst samen concrete afspraken hebben gemaakt om het aantal thuiszitters fors te laten dalen. Dit wordt op 6 februari gepresenteerd op de Thuiszitters Top.

De ambitie van het Utrechtse ouderplatform is om de belangen te behartigen van alle Utrechtse ouders en leerlingen, of ze nu te maken hebben met thuiszitten of met allerlei andere onderwijszaken. Het komt wel goed uit dat we nu kunnen aanhaken bij de concrete afspraken over thuiszitters van de G4. Binnenkort spreekt een delegatie van de Utrechtse ouders met de wethouder van onderwijs over de inhoud van het plan.

[Update april 2017: Een delegatie van ouders heeft in februari een goed gesprek gehad met de Utrechtse wethouder van onderwijs Jeroen Kreijkamp. De wethouder heeft het plan in april besproken met de voorzitters van de samenwerkingsverbanden Utrecht PO en Sterk VO. De samenwerkingsverbanden hebben aangegeven een overleg met de gemeente en de ouders aan te willen gaan. Wij zijn blij met deze ontwikkeling.]

Inhoud van het plan

Bekijk het plan voor een Onafhankelijk Ouderplatform Onderwijs Utrecht

Managementsamenvatting:

Met dit stuk presenteren wij een plan voor een onafhankelijk ouderplatform voor het onderwijs in Utrecht. Het ouderplatform, in de vorm van een stichting met vertegenwoordigers van gemeente, onderwijs en ouders in het bestuur, kan met een aantal beroepskrachten een belangrijke rol vervullen in het ‘onderwijslandschap’ van de gemeente Utrecht. Het doel van het onafhankelijk ouderplatform is het behartigen van de belangen van Utrechtse ouders en leerlingen in het onderwijs door middel van informatie, advies, ondersteuning en beleidsbeïnvloeding. Het ouderplatform vormt daarmee de derde pilaar naast de onderwijsinstellingen en de gemeente Utrecht, waarmee de checks and balances vanuit ervaringen met de uitvoeringspraktijk worden ingevuld.

Dat doet het onafhankelijk ouderplatform ten eerste door het verzamelen en ontsluiten van relevante informatie die via websites en sociale media verspreid wordt en het onderhouden van een databank. Ten tweede biedt het een loketfunctie waardoor enerzijds ouders advies en ondersteuning kunnen krijgen en anderzijds knelpunten in het systeem veel eerder worden gesignaleerd en op de goede plekken worden geadresseerd. Ten derde zorgt het onafhankelijk ouderplatform dat ervaringskennis vanuit ouders en leerlingen wordt meegenomen in de beleidsvorming van diverse Utrechtse en landelijke onderwijsnetwerken.

Door het vroegtijdig signaleren en helpen oplossen van knelpunten, kunnen meer kinderen een ononderbroken onderwijsloopbaan hebben. Dat is een grote winst voor henzelf, hun gezin en ook voor de samenleving. Talenten worden goed benut en het voorkomt vroegtijdig schoolverlaten, psychische problemen, uithuisplaatsingen en in uiterste gevallen crisisopvang. Daarmee kunnen veel maatschappelijk kosten voor de gemeente Utrecht voorkomen worden.

Leerlingen en ouders hebben te maken met een woud van instituties en regels. Aan het eind van de keten staan het Utrechtse gemeentebestuur en de Utrechtse schoolbesturen. Op dat niveau is partnerschap met een onafhankelijk ouderplatform cruciaal voor het oplossen van Utrechtse onderwijsproblematiek.

Kortom: Utrecht heeft een onafhankelijk ouderplatform nodig voor een optimaal onderwijssysteem.


Gerelateerde berichten:

De 10 best bekeken pagina's in 2016

Geplaatst 8 jan. 2017 03:30 door AutiPassend Onderwijs Utrecht

Wat zijn de 10 best bekeken pagina's van deze website in 2016? Je ziet het hier, voorafgegaan door de 10 best bekeken nieuwe pagina's die in 2016 aan deze site werden toegevoegd. Over alle pagina's gezien is er een nieuwe nummer 1, en bij de nieuwe pagina's wint (net als vorig jaar) een aankondiging van een nieuwe havo/vwo-school met kleine klassen.

De top 10 van de in 2016 nieuw aan deze website toegevoegde pagina's

tussen haakjes de maand van 2016 waarin de pagina werd toegevoegd aan deze site
  1. Nieuw in Utrecht: reguliere havo/vwo met klassen van 16! (nov.)
  2. Bedrag per leerling voor passend onderwijs (mei)
  3. Zo kan het ook in NL: ex-thuiszitter met intensieve begeleiding weer naar school (sep.)
  4. Meer grip op je emoties: de 5 G's, NLP of de MatriXmethode? (apr.)
  5. Beste meneer Dekker - over staatsexamens in het speciaal onderwijs (jul.)
  6. 25 oktober 2016 - Wetswijziging aangenomen om ouders instemmingsrecht te geven bij zorg op school (okt.)
  7. VN-verdrag geeft recht op inclusief onderwijs bij langdurige beperking (apr.)
  8. Boekreview: Leren met autisme, van Kobe Vanroy (jan.)
  9. Passend onderwijs voor Alex lukte niet in NL, waarom in USA wel? (mei)
  10. Poster: Hoe Passend is Passend Onderwijs (apr.)
Opvallend is dat de nummer 1 slechts twee maanden nodig had om meer lezers te trekken dan andere pagina's in meer dan een half jaar! Ook vorig jaar was de nummer 1 van de nieuwe pagina's een aankondiging van een nieuwe havo/vwo-school met kleine klassen, toen speciaal onderwijs in Hilversum, nu regulier onderwijs in Utrecht. Het is wel duidelijk dat daar veel belangstelling voor is bij de doelgroep van deze site!


De 10 meest gelezen pagina's van deze website in 2016

tussen haakjes de top-10-notering van vorig jaar
Overprikkeling en onderprikkeling - wat is het en wat doe je eraan?
  1. Overprikkeling en onderprikkeling - wat is het en wat doe je eraan? (3)
  2. Tips bij autisme en Asperger op school (1)
  3. Autisme en hoogbegaafdheid (2)
  4. School-voorbeelden rondom Utrecht (5)
  5. Wanneer speciaal en wanneer regulier VO? Welk type school? (7)
  6. Martine Delfos over mentale leeftijden (4)
  7. Apps voor middelbare scholieren met autisme (6)
  8. School-voorbeelden in Nederland (-)
  9. Thuiszitters: aantallen zoals opgegeven door de overheid (8)
  10. Autisme op reguliere havo/vwo is... (9)
Er zijn maar kleine verschuivingen binnen de top 10. De pagina over Overprikkeling en onderprikkeling staat nu met een flinke voorsprong op de eerste plek. Opvallende nieuwe binnenkomer is School-voorbeelden in Nederland.


Gerelateerde berichten:

1-10 of 78