Hieronder zie je een selectie van de nieuwsberichten die wij verzameld hebben. Een selectie van oudere berichten vind je in ons nieuwsarchief (jan - aug 2014). We hebben een aparte pagina voor Vermeldingen van AutiPassend Onderwijs Utrecht in de media. |
Nieuws
Schooltrauma
 Dat is helaas waar, Stichting AutiPassend Onderwijs Utrecht spreekt regelmatig ouders van kinderen die een schooltrauma hebben opgelopen. Vaak is het ontstaan omdat de kinderen een bijzondere ondersteuningsbehoefte hadden waaraan niet voldaan kon worden. Het trieste is dat na het oplopen van het schooltrauma de ondersteuningsbehoefte alleen maar groter is geworden, waardoor het nog moeilijker wordt om naar school te gaan en de school na een tijdje vaak aangeeft dat het kind ergens anders heen moet. Het kind voelt zich uitgesloten en nutteloos. Bewondering voor de kinderen die na een moeilijke tijd toch weer een manier vonden om te leren en zich te ontwikkelen, en bewondering voor de ouders die niet stopten met zoeken naar een oplossing!
In onderstaand artikel leggen Anton Horeweg en Natasja Hoogerheide (allebei werkzaam in het onderwijs) uit wat schooltrauma is, waardoor het kan ontstaan en wat de preventieve maatregelen zijn.
Zie Schooltrauma: wat is het en hoe ga je ermee om? gepubliceerd in het magazine Beter Begeleiden van LBBO, september 2019 |
Gesprekstool voor Sprintoverleg om maatwerk op school te organiseren
 Onze mening over deze Sprintkaart:
Kortom, wij vinden het een aanrader! De Sprintkaart is te downloaden op de site van OPaZ (Ondersteuning Passend Zorgaanbod). |
Wat is er nodig zodat meer kinderen met een beperking goed onderwijs kunnen volgen op een reguliere school?
 Enkele citaten:
"Wij hebben ervaren dat veel ouders het erg spannend vinden om zonder ondersteuning naar gesprekken te gaan waar veel op het spel staat (zoals multidisciplinaire overleggen). Als een bespreking op school voor de deur staat, biedt het Steunpunt aan om mee te gaan naar het gesprek. De aanwezigheid van het Steunpunt helpt ouders om rustiger en meer gefocust een belangrijk gesprek in te gaan. De kennis van de Steunpunt-medewerkers draagt ook bij aan het vinden van effectieve oplossingen die voor alle partijen bevredigend zijn."
"De bestaande onderwijshulp- of informatielijnen zijn niet toegerust om ouders voldoende bij te staan in gesprekken met scholen. [...] Maar wat ouders soms nodig hebben is dat iemand ze op een coachende manier helpt zich voor te bereiden op mogelijkheden of onmogelijkheden op school, om patstellingen te voorkomen. [...] Door vroegtijdiger ondersteuning te bieden, kan het conflict worden voorkomen, zeker als partijen bereid zijn het belang van het kind centraal te stellen. De ervaring leert dat het dan ook vaker mogelijk is om het kind toch met goede ondersteuning in het reguliere onderwijs te houden."
"Scholen hebben soms (ten onterechte) het idee dat ze leerlingen niet mogen accepteren [...] die het examenniveau van de school niet zouden kunnen halen. Soms denken scholen onterecht dat ze een leerling moeten weigeren als de leerling niet voltijd lessen kan volgen. Soms denken scholen (ook al onterecht) dat ze kinderen die intensieve zorg nodig hebben, niet mogen inschrijven als er bijvoorbeeld een toelaatbaarheidsverklaring voor het speciaal onderwijs al is afgegeven."
"Ouders die voor hun kind een reguliere school in de buurt zoeken, ondervinden niet alleen dat er weinig kennis is of weinig geld maar ook onbegrip of onwetendheid. Ouders realiseren zich dat ze in de zoektocht vaak veel mensen moeten overtuigen van hun ideaal. Ze moeten nadenken over manieren om hun zaak te bepleiten en kennis aan te dragen. Het Steunpunt wordt daarom ook benaderd door ouders die wel al veel informatie hebben verzameld en veel nadenken, maar toch onzeker zijn en sparringpartners zoeken met wie ze brainstormen over idealen en strategieën." Bekijk ook eens de onderstaande pagina's:
|
Teleurstelling over de onderwijs-zorg-brief van OCW en VWS
 De belangenverenigingen concluderen dat de ontwikkeling van het kind niet centraal staat, ouders buiten spel worden gezet, er geen structureel aanbod is van onderwijs-zorg-arrangementen, samenwerkingsverbanden niet onafhankelijk zijn bij beslissingen over vrijstellingen, er geen plan is hoe de huidige thuiszitters weer onderwijs kunnen krijgen, er nog geen doorzettingsmacht is, en het instemmingsrecht van ouders ingeperkt lijkt te worden. Al met al vinden ze de brief meer passen bij de situatie van 4 jaar geleden, toen Passend Onderwijs ingevoerd werd, dan bij de huidige situatie. Gerelateerd: |
Verwondering en vragen stellen
 |
Wat is er mis met een psychische diagnose?
 In ons eigen artikel Is een diagnose autisme een voordeel of een nadeel? beschrijven we de praktische consequenties, en de keuzes die je daarin kunt maken als (ouders van) iemand met autisme. |
Actie in Den Haag: #ThuiszittersNEE!
 Er zijn meer dan 14.000 officieel geregistreerde thuiszitters (inclusief vrijstellingen van de leerplicht 5a), waarvan naar schatting een derde tot de helft autisme heeft. Wij vinden dat alle kinderen die kunnen leren, onderwijs moeten krijgen, of ze nu autisme hebben of niet. Als dat niet kan in een reguliere klas, dan via een andere vorm van onderwijs. Dat is een mensenrecht. Gerelateerde berichten:
|
Arthur's hobbelweg door het onderwijs
 Jacqueline, een moeder uit een andere stad, vertelt over haar ervaringen met "Passend Onderwijs". Voor haar zoon Arthur ging de weg door diepe dalen, maar hij eindigt op een heuveltop met een mooi uitzicht. SchoolloopbaanHet volgen van onderwijs is een enorme hobbelweg geworden. Even een korte schets (die nog best lang is) van zijn schoolloopbaan:
Gedrag of leervoorsprong?Hoe ging het met het aanbieden van Passend Onderwijs in deze jaren? Op de basisschool werd meteen duidelijk dat het aanbod in groep 1 niet aansloot bij zijn interesses. Hij kon al tellen tot de honderd, had zichzelf van tevoren al leren lezen en was meer geïnteresseerd in dinosaurussen, ruimtevaart en rondjes steppen dan konijntjes, met blokjes spelen en stilzitten. Achteraf gezien was het leven in de klas ook veel te druk voor hem. Dit resulteerde in ongewenst gedrag, zoals onder de tafel kruipen en klieren tijdens het buiten spelen.
Wat niet meehielp, was dat de IB-er tijdens het eerste gesprek uitriep: “U moet iets aan dat gedrag doen, want anders wordt zo’n jongen later een crimineel!” Dit was een zeer effectieve opmerking, als je ervan uitgaat dat het doel was om ons duidelijk te maken dat er van samenwerken in het belang van het kind geen sprake zou zijn. Onze pogingen om duidelijk te maken dat er thuis geen enkel gedragsprobleem was en op school blijkbaar wel, zodat er gezocht moest worden naar het verschil in de omstandigheden en de aanpak, die het op school voor hem moeilijk maakten, leidden tot een observatie en advies, waaruit kwam dat er geen gedragsproblemen waren, maar wel een flinke leervoorsprong.
Jonge leerlingDe school loste dat op door voor te stellen hem een klas vooruit te zetten. Dat zagen wij als ouders niet zitten, omdat wij wel hadden gezien dat hij in zijn omgang met andere kinderen nog erg jong was. Het leek ons beter om hem bij leeftijdsgenoten te houden. Hij was van eind mei, dus al een jonge leerling. Hem doorzetten bracht hem tussen leerlingen, die gemiddeld anderhalf jaar ouder waren. Maar het mocht niet baten.
We probeerden hem nog op een andere basisschool te krijgen, maar die directeuren hadden onderling contact en hij werd daar niet aangenomen.
Dus dan toch maar op de oude school blijven. In voorbereiding op de overgang naar de volgende klas kreeg Arthur groep-3-stof in groep 2. Zo moest hij rekenen, terwijl de anderen naast hem zaten te mozaïeken. Hij vond dat heel vervelend want hij wilde veel liever mozaïeken, maar dit mocht niet.
Een klas verder en nog altijd sloot het aanbod niet aan bij zijn interesses. Hij moest sommetjes maken, die veel te gemakkelijk waren, maar mocht niets overslaan. Hij was een echt ‘buitenspeel’-kind, maar moest op te jonge leeftijd al steeds meer tijd in de schoolbanken doorbrengen. Als hij zich uit verveling niet rustig gedroeg, moest hij voor straf in de pauze binnenblijven om zijn werk af te maken. Het broodnodige rondrennen om energie kwijt te raken werd hem dan ook nog ontnomen… Het enige wat hij de hele dag te horen kreeg was: “Arthur, ga recht zitten! Arthur, houd je mond! Arthur, stop daarmee!”
Warm welkomBij de plusklas vond ik het fijnste altijd dat moment dat ik hem binnenbracht: “Hallo Arthur! Wat fijn dat je er bent!” (Dit was al jaren voor Juf Ank, haha!) Hier was hij tenminste welkom.
En toen besefte ik dat het nog niet eens zozeer gaat om wat een school technisch gezien kan bieden. De houding naar mijn kind en ook naar mij als ouder is doorslaggevend voor het succes.
Geef de kinderen een warm welkom, een veilige omgeving, waardering voor hun talenten en een luisterend oor. Neem de ervaringen van de ouders mee bij het bedenken van een aanpak, die het kind verder helpt.
TalentenToen mijn zoon als eerste in zijn klas het leesniveau AVI-9 had bereikt, mocht dat niet hardop worden uitgesproken in de klas, want dat was niet fijn voor de andere kinderen. Maar als hij zich niet netjes gedroeg mocht wel iedereen dat horen.
 Ik heb nog wat pogingen gedaan om ook zijn talenten te laten zien in de klas door suggesties te geven om hem eens gitaar te laten spelen of zijn spreekbeurt van de plusklas over de planeten te houden. Maar dat waren druppels op een gloeiende plaat. Uiteindelijk zijn we gezwicht om hem met medicijnen in het gelid te krijgen en is hij de basisschool verder wel redelijk doorgehobbeld, al had hij weinig vrienden, werd hij gepest en dutte hij in tot een ongeïnteresseerde leerling. ChaotischOp de middelbare school liep hij uiteindelijk helemaal vast. Hij had bij vakken als Engels de hoogste punten van de klas, maar werd telkens ziek. Uiteindelijk is gebleken dat die school veel te chaotisch voor hem was, maar hij kon dat zelf niet uitleggen.
Toen ik een keer vroeg of er een plek was waar hij even naartoe kon gaan als het hem teveel werd, werd daar niet goed op ingegaan. Er werden afspraken gemaakt met de IB-er, die beloofde dat er een rustig plekje voor hem zou zijn en dat hij naar huis mocht als het dan toch nog niet ging. Maar in de realiteit hadden ze geen plek voor hem geregeld en mocht hij nooit naar huis. Hij mocht dan wel naar het toilet gaan, maar na vijf minuten kwam de IB-er al op de deur kloppen en zeggen dat hij weer de klas in moest gaan.
 In die tijd had ik mijn fietsendrager standaard in mijn auto liggen, zodat ik hem op elk moment kon gaan ophalen, na het zoveelste telefoontje van school.
Er was wel een zorgteam en er werd ook een therapeut ingezet, maar alle inspanningen waren enkel gericht op weer dagelijks naar school gaan, desnoods onder dwang. Er werd – ook na zijn ASS-diagnose !! – niet gekeken naar zijn (gebrek aan) leerstrategieën, onduidelijkheid in opdrachten en de chaos in de roosters en het online systeem voor het huiswerk.
Door uitval en ziekte miste hij zoveel lessen, dat hij op den duur niet meer bij het lesprogramma kon aansluiten. Hij moest dan maar gewoon voor spek en bonen in de klas zitten. Deze aanpak heeft ervoor gezorgd, dat hij nog jarenlang heel verbaasd was als er commentaar kwam van een school over zijn werkhouding. “Ik ben er nu toch?”, was zijn verweer. Het was hem duidelijk ingepeperd: het maakte niet uit of hij wat deed, als hij er maar was.
Motivatie?Hij leerde zo dus ook nog af om op te letten tijdens de les.
En dan die misverstanden over motivatie! Ja, als je hem alleen maar hardnekkig naar school dwingt te gaan zonder de oorzaken van het uitvallen te onderzoeken en aan te pakken, hem in telkens weer nieuwe klassen plaatst, waar hij niemand kent en hij er dan ook nog voor spek en bonen bij zit, dan vormt zich na een aantal jaren wel een leerling die er bij een oppervlakkige blik ongemotiveerd uitziet. Hij was echter nog altijd gemotiveerd, maar had wel een hekel gekregen aan school en ook bijna alle docenten met hun dwangmatige aanpak en hun onbegrip voor zijn situatie.
Door alle prikkels gecombineerd met slaapgebrek, deels een bijwerking van de medicijnen, was hij daarbij nog chronisch vermoeid en hij straalde die vermoeidheid met verve uit.
Leergierige peuter Maar ik herinnerde me hem nog als de meest leergierige en vrolijke peuter en kleuter, die je je maar kunt voorstellen. Toen hij nog niet kon lezen, moesten we in natuurhistorische musea ALLE bijschriften van ALLES wat werd tentoongesteld voorlezen. En dan nog de honderden vragen beantwoorden, die in hem opkwamen.
Als peutertje begon hij te sputteren als ik met de buggy een straat uit wilde draaien al voordat we de huisnummers boven de honderd waren gepasseerd, want die vormden nog een leuke uitdaging om te ontcijferen, samen met alle automerken, die hij herkende aan de verschillende logo’s. Waar was dat leergierige kind van toen gebleven?
In die tijd droomde ik van zo’n privéleraar uit oude films. Eentje die met hem een dagje natuur doet, of filosofie of literatuur. Die aansluit bij zijn interesses en de onnodige onderdelen van een vak overslaat. Het lijkt me geweldig leuk voor zo’n leraar om met mijn zoon te werken! Maar de gemiddelde leerkracht die mijn zoon in de realiteit tegenkwam, vond hem alleen maar lastig.
PareltjeHier en daar was er een pareltje onder de leerkrachten. Eentje die met hem de uitslagen van de World Series Baseball bijhield, of hem door een driedaags schoolkamp heen sleepte en zijn doorzettingsvermogen prees.
 Schot in de roosNa de ASS-diagnose brak een nieuw tijdperk aan. Ik hoopte natuurlijk op een mooi aansluitende behandeling voor zijn algemene ontwikkeling en een passende aanpak in het onderwijs. Helaas was het niet zo klinkklaar als we dachten. De eerste dagbehandeling met het daarbij behorende lesaanbod bleek een schot in de roos. Het bestond uit een klasje van vier tot tien leerlingen, waar iedereen zijn eigen leerlijn volgde. Hij leerde veel over de omgang met andere kinderen en ging met vlag en wimpel over op school.
Wat wel jammer was, was dat het aanbod maar tot aan de havo-lesstof ging; in onze regio is er geen speciaal voortgezet onderwijs op vwo- of gymnasiumniveau. Maar aan alle goede dingen komt een einde en van die dagbehandeling, inclusief het passende onderwijs, mocht in het huidige systeem alleen tijdelijk gebruik gemaakt worden. Mijn zoon moest naar het centrale vso en elke vorm van begeleiding stopte acuut.
OnbegripNu kwam hij weer op een grote, chaotische school en de pech was, dat hij een leerkracht kreeg die hem totaal verkeerd inschatte. Elke poging van zijn kant om verduidelijking te krijgen over lesstof of huiswerk was vergeefs. In plaats van hulp te bieden werd ervan uitgegaan dat hij dat allang zelfstandig zou moeten kunnen en was het dus in haar ogen een gebrek aan motivatie. De IB-er was wel vriendelijk, maar stak geen poot uit om te helpen.
Ik heb er anderhalf jaar over gedaan om de school zover te krijgen, dat ze zijn werk op school en voor thuis per dag duidelijk op papier gingen zetten voor hem, want dat had hij nodig. Ook werd bij elk incident met medeleerlingen de stap om met Arthur te achterhalen wat de oorzaak was overgeslagen, inclusief enig begrip voor "zijn kant van de zaak". Mijn hulpkreten naar de GGZ om broodnodige begeleiding leverden pas na een jaar een dame op, die af en toe een gesprekje meeging op school; van begeleiding was geen sprake. Het was niet verwonderlijk dat een jaar blijven zitten - waarbij hij bij dezelfde leerkracht bleef - geen enkele verbetering opleverde.
Opname? Nee!Het woord "opname" kwam steeds vaker terug in de gesprekken met school, en uiteindelijk hoorden we de magische "wij geven het op"-woorden: we zijn handelingsverlegen.
 Ik zag geen andere weg meer dan aankloppen bij een expertisecentrum voor autisme. Gelukkig was er geen plaats bij de klinische afdeling, maar wel bij de dagbehandeling. Ik zeg "gelukkig", want zij bleken ondanks hun autisme-expertise geen kaas te hebben gegeten van het begeleiden van mijn zoon. Ze gooiden zijn programma veel te snel vol met therapieën en behandelingen en overschatten opnieuw zijn mate van zelfstandigheid, waardoor hij weer ziek uitviel.
Toen ze enkel meer dwang gingen uitoefenen in plaats van hulp te bieden door de oorzaken te achterhalen, was ook daar het misverstand compleet: de onmacht van mijn zoon en de wanhoop van mijn kant werden weer vertaald in een gebrek aan motivatie bij hem en aan daadkracht bij mij. Bij het laatste gesprek werd mijn zoon, die zich doodziek toch de auto in en uitgesleept had, zonder pardon naar de kantine verwezen. Een mooi staaltje van: "we gaan OVER jou praten, maar niet MET jou". Het gesprek met mij was legendarisch. Ze probeerden me de kant van een volledige opname op te praten, maar zonder het zelf uit te spreken. Blijkbaar was hun streven om mij tot die conclusie te laten komen. Maar toen was voor mij de grens bereikt: mijn zoon was niet agressief en ook (nog) niet suïcidaal, maar ik voelde aan dat een opname hem wel over de streep zou kunnen trekken op beide vlakken. Dus zei ik voor het eerst tegen een professional: NEE!!!!
 |
Autisme als kleurenspectrum
 Rebecca Burgess (alias Theorah) uit Engeland maakte een strip om het autismespectrum uit te leggen. Daar is ze heel goed in geslaagd! Ze gebruikt daarbij een kleurenwiel, waarbij de spaken van het wiel verschillende vaardigheden voorstellen en de kleurgradaties aangeven hoe getalenteerd iemand daarin is. Hoe dichter bij de buitenkant van het wiel, hoe beter de persoon erin is.
Ze laat de stripfiguur Archie uitleggen dat voor elke persoon er stipjes op het wiel kunnen worden gezet, een voor elke vaardigheid. Bij de ene vaardigheid komt het stipje dicht bij het midden te staan en bij de andere vaardigheid dicht bij de buitenkant. Als iemand relatief veel stipjes bij het midden heeft, duidt dat op problemen waar iemand een diagnose autisme voor zou kunnen krijgen. Stipjes dicht bij de buitenkant duiden op talenten die heel nuttig kunnen zijn in het dagelijks leven.
Je kunt de strip "Understanding the Spectrum" (Engelstalig) online bekijken of als pdf downloaden (11 MB, 8 pagina's).
Update herfst 2018: inmiddels is er ook een Nederlandse vertaling van deze strip, zie Het spectrum begrijpen - introductie door Adje.
Visualisatie van theorie Martine DelfosDit sluit goed aan bij de mentale-leeftijdentheorie van Martine Delfos (een regenboog aan mentale leeftijden in 1 persoon), die nog een dimensie toevoegt aan het kleurenwiel: de stipjes kunnen zich verplaatsen richting de buitenkant van het wiel, als je begeleiding aanbiedt die past bij de ontwikkelingsfase voor die vaardigheid.
Delfos' theorie "autisme is een vertraging en een versnelling tegelijk" kun je ook visualiseren met behulp van het kleurenwiel: stel dat bij gemiddelde kinderen alle stipjes in het midden beginnen en allemaal even snel naar de buitenkant van het wiel gaan in het "normale" ontwikkelingspatroon. Op een gegeven moment zitten dan alle stipjes bijvoorbeeld halverwege het midden en de buitenkant. Bij een kind met autisme is het stipjespatroon grilliger, zoals in het voorbeeld hiernaast: sommige stipjes zitten nog dicht bij het midden (vertraging, vaak bij sociaal-emotionele vaardigheden) en andere stipjes zitten al dicht bij de buitenkant (versnelling, vaak bij cognitieve vaardigheden). De vertraagde vaardigheden kunnen ontwikkeld worden door je te bedenken bij welke leeftijd het vaardigheidsniveau hoort, en welke kleine stapjes je een kind van die leeftijd zou aanbieden om het te ontwikkelen, waarna je die stapjes vertaalt naar een niveau dat aansluit bij de persoon met autisme. Dan zal dat stipje zich (soms heel snel) kunnen verplaatsen richting de buitenkant van de cirkel.
Gerelateerd op deze site:
|
Passend onderwijs voor hoogbegaafden
 Verplichte ouderbijdrage voor HB-onderwijs is niet toegestaanOuders van hoogbegaafde kinderen die een speciaal lesaanbod krijgen hebben er vaak mee te maken: hoge (verplichte) ouderbijdragen. Een uitspraak van de Raad van State van 7 februari 2018 geeft duidelijkheid over de vraag of dit mag: een verplichte bijdrage is niet toegestaan. Een aanbod voor hoogbegaafdheid hoort in het basispakket van scholen (de basisondersteuning). Daar waar er iets extra's nodig is, vanwege de hoogbegaafdheid, valt dit aanbod onder passend onderwijs. Ook daar hoeven ouders niet voor te betalen, omdat het in de overheidsbekostiging zit. Dat een school niet zomaar kan stoppen met het aanbod als de verplichte bijdrage wegvalt is ook uit de uitspraak te lezen. De scholen in de regio moeten immers een passend aanbod bieden aan alle leerlingen. Voor meer informatie zie dit artikel. Extra subsidies voor passend onderwijs hoogbegaafde leerlingenMinister Arie Slob van Onderwijs schreef op 14 maart 2018 een Kamerbrief Uitvoering regeerakkoord middelen hoogbegaafdheid waarin hij aankondigt dat hij nog dit jaar een subsidieregeling wil uitwerken. Met de subsidieregeling worden samenwerkingsverbanden in staat gesteld om
expertise beschikbaar te stellen aan scholen en schoolbesturen en (regionale)
voorzieningen uit te bouwen en verder in te richten op scholen.
Voorbeelden van dergelijke regionale initiatieven zijn: leraren bijscholen tot een
expert (hoog)begaafdheid of het aanstellen van een expert. Ook kan gedacht
worden aan het bovenschools (regionaal) opzetten of uitbouwen van afdelingen
voor (hoog)begaafden dan wel het begeleiden van (hoog)begaafde leerlingen bij
de overgang tussen het primair en het voortgezet onderwijs. De NOS vertaalde dit naar een nieuwsbericht getiteld Tussenjaar en bijgespijkerde leraar voor hoogbegaafd kind. Laten we de kinderen aan de bovenkant vooral niet vergetenColumnist en wiskundeleraar René Kneyber schreef in Trouw: Hoogbegaafde leerlingen krijgen nog lang niet waar ze recht op hebben. Hij heeft jarenlang in het vmbo leerlingen begeleid met een lager IQ gekoppeld aan sociaal-emotionele problematiek, en nu hij lesgeeft op het vwo van het Oosterlicht College in Nieuwegein maakt hij zich grote zorgen over leerlingen met een hoog IQ die vastlopen op school. Zij komen er bekaaid vanaf vindt hij. Hij eindigt de column met: "Een nieuw aangekondigde subsidieregeling door minister Slob komt dan ook als geroepen. Laten we de kinderen aan de bovenkant vooral niet vergeten." Aanbevelingen voor samenwerkingsverbandenHet Informatiepunt Onderwijs & Talentontwikkeling van het SLO (landelijk expertisecentrum leerplanontwikkeling) heeft in maart 2018 een rapportage gepubliceerd genaamd Passend onderwijs voor begaafde leerlingen binnen samenwerkingsverbanden. Daarin staan onder andere de volgende aanbevelingen:
Tv-uitzending over vastlopende hoogbegaafde leerlingenTv-programma De Monitor deed onderzoek naar hoogbegaafde kinderen die moeite hebben om passend onderwijs te vinden. Kijk hier de uitzending van 12 juni 2018 terug. Gerelateerde pagina's op deze site
|
1-10 of 104